3 marca 1948 roku rozpoczął się proces tzw. Grupy Witolda. Wraz z nim na ławie oskarżonych zasiedli: Maria Szelągowska, Makary Sieradzki, Maksymilian Kaucki, Jerzy Nowakowski, Witold Różycki, Tadeusz Płużański i Szymon Jamontt-Krzywicki.

W trakcie przesłuchań Pilecki przyznawał się niemal do wszystkich win (za wyjątkiem tych związanych z “Raportem Brzeszczota”), mówiąc prawdę o działalności organizacji i jednocześnie starając się ściągnąć całą winę na siebie. W liście do płk. Różańskiego (dyrektora Departamentu Śledczego MBP) pisał: “„By sumą kar wszystkich mnie tylko karano, bo choćby mi przyszło postradać me życie – tak wolę – niż żyć, a w sercu mieć ranę”.”

Proces przebiegał szybko, wszelkie rozstrzygnięcia zapadały poza salą, wszystko miało charakter wyłącznie pokazowy. O 12:00, 15 marca 1948 zapada wyrok: Witold Pilecki, wraz Marią Szelągowską i Tadeuszem Płużańskim dostają karę śmierci (później zmienione na dożywotnie więzienie). Pozostali otrzymują kilkunastoletnie wyroki.

3 maja sąd drugiej instancji podtrzymuje wyroku, prezydent Bierut nie korzysta z prawa łaski.

25 maja Witold Pilecki zostaje wyprowadzony z celi. Zamordowano go o godz. 21:30, strzałem w tył głowy. Jego zabójcą był Piotr Śmietański, znany jako “Kat z Mokotowa”, zarobił w ten sposób 1000 zł. Później “zasłynie” zamordowaniem “Zaporczyków”, w tym samego Hieronima Dekutowskiego, kiedy to w pół godziny zabił 7 osób.

We wrześniu 1990 zrehabilitowano skazanych. Żadna z osób winnych doprowadzenia do tego zbrodniczego, pokazowego procesu nie została pociągnięta do odpowiedzialności. Ciała Rotmistrza nie odnaleziono do dziś.

Dzisiaj pamięć o Rotmistrzu Witoldzie Pileckim zdaje się być niemal powszechna. Szkoły, pomniki, ulice, skwery, wykłady, spotkania, wystawy. Cały czas dba o to rodzina: córka Zofia i syn Andrzej, czy prawnuk Krzysztof.

Dzisiaj ostatnie czytanie “Raportów z Auschwitz”, na żywo o godz. 21:30, spod pomnika Pileckiego we Wrocławiu.