14 lutego 1942 roku rozkazem Naczelnego Wodza Polskich Sił Zbrojnych, gen. Władysława Sikorskiego Związek Walki Zbrojnej przemianowano na Armię Krajową.
Liczebność organizacji wahała się w granicach 300 tys. członków, przy czym latem 1943 roku szacowano ją na rekordową liczbę 380 tys, w tym ok. 10 tys. oficerów. Była najsilniejszą i najlepiej zorganizowaną armią podziemną z działających w tamtym czasie w Europie. Komendant Główny AK podlegał Naczelnemu Wodzowi Polskich Sił Zbrojnych.
Głównym zadaniem AK było prowadzenie oporu zbrojnego przeciwko okupantowi hitlerowskiemu oraz przygotowanie ogólnokrajowego powstania. Podstawowymi formami działania był sabotaż, dywersja, wywiad i propaganda, a także wydawanie konspiracyjnej prasy. Pod koniec 1942 roku coraz częściej dochodziło do działań partyzanckich. W styczniu 1944 roku gdy wojska sowieckie przekroczyły granice Polski, Armia Krajowa podjęła współpracę z oddziałami Armii Czerwonej tocząc walki z cofającymi się wojskami niemieckimi. Pierwsze kontakty polsko-sowieckie ujawniły rzeczywiste zamiary władz sowieckich, które nie godziły się na obecność polskich oddziałów partyzanckich i administracji cywilnej podległej rządowi w Londynie.
Wobec niemożności działania w dotychczasowym kształcie postanowiono rozkazem z dnia 19 stycznia 1945 roku rozwiązać AK. Po zakończeniu wojny część akowców odmówiła dokonania demobilizacji i kontynuowała walkę z władzami komunistycznymi. Żołnierze AK oraz innych organizacji byli prześladowani przez cały okres stalinowski. Wiele z nich zostało zamordowanych lub odbyło wieloletnie wyroki więzienia. Rehabilitacja żołnierzy wyklętych nastąpiła dopiero po upadku komunizmu w Polsce po roku 1989.